"...आणि जर तू खरंच तिला जिंकलंस, तर माझ्याकडून तुला सरप्राईज पार्टी नक्की..."
घरी येईपर्यंत आदित्यच्या कानात हेच शब्द घुमत होते, आणि नजरेसमोर मनीषाचा चेहरा... कोमलचं चॅलेंज जिंकलं तर ती सरप्राईज पार्टी देणार. अर्थात, मनीषा हेच आदित्यसाठी एक मोठं 'प्राईझ' होतं, आणि त्यावर बोनस म्हणून कोमलकडून एक सर'प्राईझ'... म्हणजे पाचही बोटं तुपात !
आदित्यला या कंपनीत जॉईन होऊन दोनच आठवडे झाले; पण इथल्या स्टाफ बरोबर तो इतका मिसळून गेला की जणू पाच-सहा वर्षांपासून इथेच काम करतोय. याचं एक कारण होतं, आदित्यची बॉससोबतची ओळख. खरं तर, त्याला या कामाचा अनुभव नसतानाही, त्यांच्याच रेफरन्सनी त्यानं ही कंपनी जॉईन केली. त्याची सर्व स्टाफशी ओळख करुन देण्यासाठी स्वतः बॉस आल्यामुळे या सर्वांच्यात त्याचा प्रवेश सुलभ झाला. दुसरं कारण असंही होतं की, त्याला या सर्वांपेक्षा बर्याच इतर गोष्टींची माहिती होती, आणि ती माहिती इतरांबरोबर शेअर करायला त्याला आवडे. त्यामुळं, ट्रेनिंग पिरियड पासूनच त्याची किर्ती सर्व स्टाफमध्ये पसरू लागली.
पहिला पूर्ण महिना आदित्यचं ट्रेनिंग चालणार होतं. पहिल्या आठवड्यामध्येच त्याला इथल्या ग्रुप्सचा अंदाज येऊ लागला. वेगवेगळ्या डिपार्टमेंटमधील लोकांनी आपल्या फायद्यानुसार काही गट बनवले होते. त्या गटांनुसार हे लोक ब्रेक मध्ये आणि डेस्कवर सुद्धा हलक्या आवाजात नेहमी चर्चा करायचे. आदित्यला त्यांच्या या गॉसिपिंगमध्ये काहीही रस नव्हता; तरी नविन असल्यामुळं या सर्वांसोबत मिळून-मिसळून काम करणं आवश्यक होतं. सर्व स्टाफमध्ये एका गोष्टीचं साम्य होतं - सर्वजण जमेल तेव्हा आणि जमेल तितकं आपल्या बॉसबद्दल वाईट बोलत.
सुरुवातीला आदित्यचं ट्रेनिंग घेण्यासाठी मनीषा आली. मनीषा ही कंपनी सुरु होण्यापासून इथं काम करत होती. इतकी वर्षं काम केल्यामुळं (आणि दुसरं कुणी सिनियर नसल्यानं) तिला ट्रेनिंग डिपार्टमेंट हेड केलं होतं. मनीषा अतिशय सुंदर व श्रीमंत घरातली मुलगी होती. या दोन गोष्टी एकत्र मिळाल्यामुळं साहजिकच तिची ख्याती गर्विष्ठ व घमेंडखोर अशी होती. कंपनीत नव्यानं जॉईन होणार्यांसाठी मनीषाचं ट्रेनींग म्हणजे टॉनिकच होतं. अर्थातच, कंपनीमध्ये तिचा चाहतावर्ग खूप मोठा होता; पण ती काही ठराविक लोकांबरोबरच मिसळायची. तिच्या ग्रुपकडं कंपनीच्या आतल्या गोटातल्या खबरी असायच्या. तिच्या डिपार्टमेंट मध्ये मात्र कुणी टिकतच नसे. एक तर ट्रेनिंग साठी मुलीच असायच्या आणि तिच्या घमेंडखोरीमुळं त्या थोडेच दिवस तिच्याबरोबर काम करु शकायच्या. सध्या तिच्यासोबत कोमल ही एकच ट्रेनर होती. मनीषा पौर्णिमेचा चंद्र असेल तर कोमल अमावस्येचा चंद्र होती. रंगानं सावळी (काळी म्हटलं तरी चालेल) असली तरी सुदृढ बांध्याची कोमल विवाहीत असून तिला दोन वर्षांचा मुलगाही होता. आपल्या खेळकर स्वभावानं कोमल सर्वांच्यात मिसळून जायची; पण तिच्या कामामध्ये सतत दोष काढून मनीषा तिला त्रास द्यायची.
पहिल्या दिवशी जेव्हा मनीषा आदित्यच्या ट्रेनिंगसाठी आली तेव्हाच त्याच्या मनात चमकून गेलं - एकदा...फक्त एकदा हिच्यासोबत.. आहाहा !! नुसत्या विचारांनीच हृदयाचे ठोके वाढू लागले. तिच्याशी बोलताना नजरेस नजर भिडवणं अवघड जात होतं. नजर तिच्या चेहर्यावरुन घसरुन तिच्या अंगांगावरुन भिरभिरत होती. बोलताना आपण पटकन काहीतरी वेगळं नाही ना बोलून जाणार अशी भीती वाटत होती. कदाचित तिला या सगळ्याची सवय असावी; कारण क्षणाक्षणाला तिचा आत्मविश्वास आणि ऐट वाढत चालल्याचं आदित्यला जाणवत होतं. अशा प्रकारे 'शिकार' करायचा तिचा छंदच असावा. तिच्या बोलण्याकडं पूर्ण लक्ष नसलं तरी त्याला असं वाटत होतं की, तिनं अखंड बोलत रहावं आणि आपण तिच्याकडं असंच बघत बसावं. अर्थात, बघण्याच्या पुढचे सारे सोपस्कार तो मनातल्या मनात अनेकवेळा उरकुन घेत होताच. त्या दिवशी आदित्य ऑफीसमध्ये जितक्या लोकांना भेटला, त्या सर्वांना त्याच्या चेहर्यावर हेच भाव दिसले असावेत; कारण तो आला की एकमेकांकडं बघून ते सूचकपणे हसत होते. किंवा प्रत्येक नवीन माणसाची हीच हालत होते, याचा त्यांना अनुभव असावा.
दुसर्या दिवशी मनीषाचाच विचार करत आदित्य ऑफीसला पोहोचला. एक महिना ट्रेनिंग ठेवल्याबद्दल मनोमन बॉसचे आभार मानून ट्रेनिंग रुममध्ये मनीषाची वाट पहात बसला. तो तिची वाट बघत एक एक क्षण मोजत होता आणि ती मात्र तब्बल सात मिनीटं उशिरा आली.
"काल मी तुला कंपनीबद्दल बेसिक माहिती दिलीय. आजपासून तुझं खरं ट्रेनिंग सुरु होतंय. ही माझी असिस्टंट कोमल..."
आदित्यनं तिच्यावरुन नजर न हटवताच 'हॅलो' म्हटलं.
"हॅलो, नाईस टू मीट यू..." कोमलच्या आवाजानं तो भानावर आला आणि रुममध्ये मनीषा आणि त्याच्याशिवाय आणखीही कुणीतरी असल्याचं प्रथमच जाणवलं.
"तर कोमल तुझं पुढचं ट्रेनिंग पूर्ण करेल आणि तुला कोणतीही शंका असल्यास मला जरुर कॉन्टॅक्ट कर." असं म्हणत मनीषा त्याच्याकडं झुकली. "आय वुड लाईक टू हेल्प यू आउट.." असं त्याच्या कानात पुटपुटत आणि छद्मीपणे हसत कोमलकडं वळली. "कोमल, बॉसनी याचा वीकली रिपोर्ट मागितलाय, सो आय वुड लाईक यू टू गिव्ह मी डेली रिपोर्ट ऑफ हिज ट्रेनिंग."
कोमलनी 'येस मनीषा' म्हणेपर्यंत मनीषा रुमच्या बाहेर निघूनही गेली. आदित्यची नजर तिच्या मागं मागं जात असतानाच खांद्यावर कुणाचा तरी हात पडला. त्यानं चमकून बाजूला पाहीलं तर, कोमल त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून तो पहात होता त्या दिशेनं पहात होती. आदित्यला थोडंसं ओशाळल्यागत झालं आणि तो मान खाली घालून उभा राहिला.
"आय नो, आय नो, यंग बॉय... इथं येणार्या प्रत्येकाचं असंच होतं!" कोमल हसत म्हणाली.
कोमल आदित्यपेक्षा सात-आठ वर्षांनी मोठी असेल; पण म्हणून तिने 'बॉय' वगैरे म्हणणं त्याला खटकलं. त्यानं थोड्याशा रागानंच तिला विचारलं, "असंच म्हणजे कसं?"
कोमल चेष्टेच्या सुरात म्हणाली, "असं म्हणजे कसं ते तुलाही चांगलं माहिती आहे आणि मलाही. आता तुला तुझ्या कामाबद्दल ट्रेनिंग हवं आहे की मनीषा बद्दल?"
तिनं असं पहिल्याच भेटीत छेडणं त्याला आवडलं नाही; पण इथली हीच पद्धत असेल असं समजून त्यानं विचारलं, "ट्रेनिंग सुरु करुयात?"
कोमलला त्याचा सूर कळाला असावा; कारण तिनं दिवसभरात पुन्हा मनीषाचा विषय काढला नाही. लंच ब्रेक मध्ये त्यानं मनीषाला शोधण्याचा प्रयत्न केला, पण ती तिच्या ग्रुपमध्ये होती, जिथं त्याचा प्रवेश इतका सहजसाध्य नव्हता. दुसरं कुणीच नसल्यानं तो कोमलसोबत जेवायला बसला. जेवताना ती त्याला बरेच प्रश्न विचारत होती, आणि तो नजर मनीषावर ठेऊन तिला त्रोटक उत्तरं देत होता.
पुढच्या आठवडाभरात आदित्यचं आणि मनीषाचं बोलणंच झालं नाही. पण ट्रेनिंगमध्ये आणि लंच टेबलवर कोमल आणि त्याची गट्टी जमू लागली. कोमल त्याला सर्व प्रकारे मदत करत होती आणि तिच्याशी नीट न वागल्याबद्दल त्याला स्वतःलाच वाईट वाटू लागलं.
दुसरा आठवडा संपेपर्यंत कोमल आणि आदित्यची चांगलीच मैत्री झाली. दोघांनी एकमेकांबद्दल खाजगी माहितीचीही बरीच देवाण-घेवाण केली. प्रथमदर्शनी कोमल आकर्षक दिसत नसली तरी तिच्यासोबत काही वेळ घालवल्यानंतर त्याला तिचं वेगळंच आकर्षण वाटू लागलं. तिला खूप गोष्टींची माहिती होती, तिच्या क्षेत्रात चांगला अनुभव होता, उत्साहानं कुठलीही गोष्ट सुरु करायची. तिच्या रंगामुळं आणि साध्या राहणीमुळं तिच्यामध्ये कुणाला 'अपील' वाटत नसावं. आणि तसंही मनीषाच्या मागं-पुढं करण्यातून त्यांना वेळच कुठं मिळणार?
त्या दिवशी कोमलनं स्वतःच मनीषाचा विषय काढला. वास्तविक, आदित्य कधीच तिच्याशी या विषयावर बोलला नव्हता; पण तिनंच त्याला विचारलं, "मनीषाबद्दल काय वाटतं तुला?"
तिच्या थेट प्रश्नानं तो जरा गडबडलाच. त्याला नक्की काय वाटत होतं ते कदाचित तिला कळतही असेल; पण तो नक्की काय सांगू शकत होता?. नाही म्हणायला त्यांची चांगली मैत्री जमली होती; पण इतकीही नाही की, तिला दिल खोल के सांगू शकेल, 'असं वाटतं, असं वाटतं, की मनीषाला असं गच्च मिठीत घेऊन तिच्या रसरशीत....' नुसत्या विचारानंच त्याला शरमल्यागत झालं आणि तो मान झुकवून गप्प उभा राहिला.
कोमल त्याच्यापेक्षा जास्तच बोल्ड होती. ती म्हणाली, "अरे लाजतोयस काय असा मुलीसारखा? सांग की, तिला असं गच्च मिठीत घेऊन एक मोठ्ठं किस घ्यावंसं वाटतं!"
आदित्य डोळे विस्फारून कोमलकडं बघतच राहिला. ती कितीही बोल्ड असली तरी, पंधरा दिवसांच्या परीचयामध्ये इतकं फ्री बोलणं, त्याला अपेक्षित नव्हतं.
"काय? नाही वाटत का असं?"
"अं... वाटतं..."
"अजून काय काय वाटतं?"
कोमलचा काय विचार आहे ते त्याला कळेचना. अचानक या विषयावर आणि तेही इतकं पुढचं बोलण्याची त्याची तयारी नव्हती. तो काहीच बोलत नाही हे पाहून ती पुढं सरकली. त्याची खुर्ची थोडी मागं सरकवून ती त्याच्या डेस्कवरच बसली. त्याचा घामेजलेला हात हातात घेऊन म्हणाली, "एका तरूण मुलीकडं नक्की कुठल्या आशेनं बघितलं जातं ते न कळण्याइतकी मठ्ठ नाहीये मी."
तिच्या हात हातात घेण्यानं त्याचा कॉन्फिडन्स वाढला खरा, पण तिच्या हसण्याचा अर्थ त्याला लावता येईना. अस्पष्ट आणि हलक्या आवाजात त्यानं विचारलं, "कुठल्या आशेनं?"
त्याचा हात हातामध्येच ठेऊन ती खळखळून हसली. तोही हळूहळू तिच्या हसण्यात सामील झाला. अचानक तिचं हसणं बंद झालं आणि तिनं त्याचा हात पुढं खेचला. काय होतंय हे कळायच्या आत, तो खुर्चीवरुन उठून कोमलच्या अंगावर झुकला, त्याचा हात तिच्या छातीवर आणि त्याचे ओठ तिच्या ओठांवर दाबले गेले. आपोआप त्याच्या हाताची ओंजळ करून त्यानं तिचा उजवा स्तन आवळला आणि त्याच्या ओठांशी एकरुप झालेल्या तिच्या ओठांतून अस्पष्टपणे 'आऽऽह' असा आवाज आला. दुसर्याच क्षणी तो त्याच्या खुर्चीवर फेकला गेला. सावरुन बसेपर्यंत त्याच्या मनात खूप विचार चमकून गेले. आपल्या हातून अक्षम्य चूक घडली, तीही आपल्या नवीन ऑफीसमध्ये! त्यानं अपराधी नजरेनं कोमलकडं पाहिलं. कोमल अजूनही डेस्कवर बसून पाय हलवत होती. आपली रसाळ जीभ ओठांवरुन परत परत फिरवत खट्याळपणे हसत होती.
"कोमल.." कोरड्या घशातून आवाज काढत आदित्य म्हणाला, "आय ऍम सॉरी...म्हणजे... मला कळालंच..."
त्याचं बोलणं मध्येच तोडत कोमल म्हणाली, "कळालंच नाही? कशाला फॉर्मॅलिटी करतोयस? आता सॉरी म्हणतोयस, थोड्या वेळानं थॅंक्सही म्हणशील. चांगलं वाटलं की नाही तेवढं सांग!"
"म्हणजे... वाटलं..." त्यानं खाली बघत म्हटलं.
"असंच करावंसं वाटतं ना मनीषासोबत?"
कोमल धक्क्यावर धक्के देत होती. तिच्या डोक्यात नक्की काय चाललंय तेच कळत नव्हतं.
"असा गडबडून जाऊ नकोस," डेस्कवरुन खाली उतरून तिनं शेजारची चेअर ओढली आणि त्याच्यासमोर बसली.
"असं का विचारतीयस तू?"
"ते महत्त्वाचं नाहीय," खुर्चीमध्ये मागं रेलत ती म्हणाली, "एक चॅलेंज घेणार का?"
"कसलं?"
"सांगेन. तुझ्याही फायद्याचंच आहे," गूढपणे हसत कोमल म्हणाली.
"सांग," तो मंतरल्यागत पुढं झुकून म्हणाला.
"तुला आत्तापर्यंत कळालंच असेल इथं काय चालतं ते."
इथं म्हणजे ऑफीसमध्ये हे पटकन त्याला कळलंच नाही. आणि कळाल्यावर ट्रेनिंग रुम, नवीन जॉब, बॉस, सगळं आठवायला लागलं.
"मी याच्या आधी खूप चांगल्या ठिकाणी काम केलंय. काही कारणास्तव मला जॉब सोडावा लागला आणि मी इथं जॉईन केलं. खूप काम केलं, खूप अपेक्षाही ठेवल्या; पण या मनीषामुळं...."
त्यानंतर बराच वेळ ती मनीषाबद्दल बोलत होती. कोमलच्या आर्थिक गरजांमुळं हा जॉब सोडून जाणं शक्य नव्हतं आणि या ऑफीसमध्ये मनीषाला वरचढ होणं मनीषाला खपणारं नव्हतं. कोमलच्या बोलण्यामध्ये असूया किंवा द्वेष नव्हता, तर खूप काम करुनही मनीषामुळं होणारी गळचेपी तिला अस्वस्थ करत होती. ऐकता ऐकता आदित्यनं तिचा हात हातात घेतला. मगाचच्या क्षणभरच्या जवळीकीमुळे त्याची भीड चेपली होती.
"...यावर सर्व बाजूंनी विचार केल्यावर माझ्या डोक्यात ही कल्पना आली. मनीषाला ऑफीसमध्ये धडा शिकवणं सोपं नाही; पण तिला ज्या गोष्टीचा सर्वाधिक गर्व आहे, त्या तिच्या रुपाचा, सौंदर्याचा तोरा मला उतरवायचा आहे."
"आणि त्यासाठी तुझा प्लॅन काय आहे?" कोमलच्या प्लॅनचा तिनं मगाशी म्हटलेल्या चॅलेंजचा आणि आपला नक्की काय संबंध येऊ शकतो यावर आदित्य विचार करु लागला.
"ऐक," आपली खुर्ची पुढं ओढत ती अजून जवळ आली, "तू हे चॅलेंज घ्यायचंस. मनीषावर तुझ्या प्रेमाचं जाळं टाकायचंस. तिच्या सौंदर्याचा, तारुण्याचा उपभोग घ्यायचास आणि ती पुरती गुरफटली की एकच धक्का देऊन तिचा माज कायमचा उतरवायचा."
आदित्य आ वासून कोमलकडं बघत राहिला. म्हणजे तिच्या खाजगी बदल्यासाठी ती त्याचा 'वापर' करणार होती.
"आणि मी हे सगळं का करायचं? आणि हे कसं शक्य आहे? तिच्याभोवती एवढेजण भिरभिरताना ती मला कशाला भीक घालेल?"
(क्रमशः)
घरी येईपर्यंत आदित्यच्या कानात हेच शब्द घुमत होते, आणि नजरेसमोर मनीषाचा चेहरा... कोमलचं चॅलेंज जिंकलं तर ती सरप्राईज पार्टी देणार. अर्थात, मनीषा हेच आदित्यसाठी एक मोठं 'प्राईझ' होतं, आणि त्यावर बोनस म्हणून कोमलकडून एक सर'प्राईझ'... म्हणजे पाचही बोटं तुपात !
आदित्यला या कंपनीत जॉईन होऊन दोनच आठवडे झाले; पण इथल्या स्टाफ बरोबर तो इतका मिसळून गेला की जणू पाच-सहा वर्षांपासून इथेच काम करतोय. याचं एक कारण होतं, आदित्यची बॉससोबतची ओळख. खरं तर, त्याला या कामाचा अनुभव नसतानाही, त्यांच्याच रेफरन्सनी त्यानं ही कंपनी जॉईन केली. त्याची सर्व स्टाफशी ओळख करुन देण्यासाठी स्वतः बॉस आल्यामुळे या सर्वांच्यात त्याचा प्रवेश सुलभ झाला. दुसरं कारण असंही होतं की, त्याला या सर्वांपेक्षा बर्याच इतर गोष्टींची माहिती होती, आणि ती माहिती इतरांबरोबर शेअर करायला त्याला आवडे. त्यामुळं, ट्रेनिंग पिरियड पासूनच त्याची किर्ती सर्व स्टाफमध्ये पसरू लागली.
पहिला पूर्ण महिना आदित्यचं ट्रेनिंग चालणार होतं. पहिल्या आठवड्यामध्येच त्याला इथल्या ग्रुप्सचा अंदाज येऊ लागला. वेगवेगळ्या डिपार्टमेंटमधील लोकांनी आपल्या फायद्यानुसार काही गट बनवले होते. त्या गटांनुसार हे लोक ब्रेक मध्ये आणि डेस्कवर सुद्धा हलक्या आवाजात नेहमी चर्चा करायचे. आदित्यला त्यांच्या या गॉसिपिंगमध्ये काहीही रस नव्हता; तरी नविन असल्यामुळं या सर्वांसोबत मिळून-मिसळून काम करणं आवश्यक होतं. सर्व स्टाफमध्ये एका गोष्टीचं साम्य होतं - सर्वजण जमेल तेव्हा आणि जमेल तितकं आपल्या बॉसबद्दल वाईट बोलत.
सुरुवातीला आदित्यचं ट्रेनिंग घेण्यासाठी मनीषा आली. मनीषा ही कंपनी सुरु होण्यापासून इथं काम करत होती. इतकी वर्षं काम केल्यामुळं (आणि दुसरं कुणी सिनियर नसल्यानं) तिला ट्रेनिंग डिपार्टमेंट हेड केलं होतं. मनीषा अतिशय सुंदर व श्रीमंत घरातली मुलगी होती. या दोन गोष्टी एकत्र मिळाल्यामुळं साहजिकच तिची ख्याती गर्विष्ठ व घमेंडखोर अशी होती. कंपनीत नव्यानं जॉईन होणार्यांसाठी मनीषाचं ट्रेनींग म्हणजे टॉनिकच होतं. अर्थातच, कंपनीमध्ये तिचा चाहतावर्ग खूप मोठा होता; पण ती काही ठराविक लोकांबरोबरच मिसळायची. तिच्या ग्रुपकडं कंपनीच्या आतल्या गोटातल्या खबरी असायच्या. तिच्या डिपार्टमेंट मध्ये मात्र कुणी टिकतच नसे. एक तर ट्रेनिंग साठी मुलीच असायच्या आणि तिच्या घमेंडखोरीमुळं त्या थोडेच दिवस तिच्याबरोबर काम करु शकायच्या. सध्या तिच्यासोबत कोमल ही एकच ट्रेनर होती. मनीषा पौर्णिमेचा चंद्र असेल तर कोमल अमावस्येचा चंद्र होती. रंगानं सावळी (काळी म्हटलं तरी चालेल) असली तरी सुदृढ बांध्याची कोमल विवाहीत असून तिला दोन वर्षांचा मुलगाही होता. आपल्या खेळकर स्वभावानं कोमल सर्वांच्यात मिसळून जायची; पण तिच्या कामामध्ये सतत दोष काढून मनीषा तिला त्रास द्यायची.
पहिल्या दिवशी जेव्हा मनीषा आदित्यच्या ट्रेनिंगसाठी आली तेव्हाच त्याच्या मनात चमकून गेलं - एकदा...फक्त एकदा हिच्यासोबत.. आहाहा !! नुसत्या विचारांनीच हृदयाचे ठोके वाढू लागले. तिच्याशी बोलताना नजरेस नजर भिडवणं अवघड जात होतं. नजर तिच्या चेहर्यावरुन घसरुन तिच्या अंगांगावरुन भिरभिरत होती. बोलताना आपण पटकन काहीतरी वेगळं नाही ना बोलून जाणार अशी भीती वाटत होती. कदाचित तिला या सगळ्याची सवय असावी; कारण क्षणाक्षणाला तिचा आत्मविश्वास आणि ऐट वाढत चालल्याचं आदित्यला जाणवत होतं. अशा प्रकारे 'शिकार' करायचा तिचा छंदच असावा. तिच्या बोलण्याकडं पूर्ण लक्ष नसलं तरी त्याला असं वाटत होतं की, तिनं अखंड बोलत रहावं आणि आपण तिच्याकडं असंच बघत बसावं. अर्थात, बघण्याच्या पुढचे सारे सोपस्कार तो मनातल्या मनात अनेकवेळा उरकुन घेत होताच. त्या दिवशी आदित्य ऑफीसमध्ये जितक्या लोकांना भेटला, त्या सर्वांना त्याच्या चेहर्यावर हेच भाव दिसले असावेत; कारण तो आला की एकमेकांकडं बघून ते सूचकपणे हसत होते. किंवा प्रत्येक नवीन माणसाची हीच हालत होते, याचा त्यांना अनुभव असावा.
दुसर्या दिवशी मनीषाचाच विचार करत आदित्य ऑफीसला पोहोचला. एक महिना ट्रेनिंग ठेवल्याबद्दल मनोमन बॉसचे आभार मानून ट्रेनिंग रुममध्ये मनीषाची वाट पहात बसला. तो तिची वाट बघत एक एक क्षण मोजत होता आणि ती मात्र तब्बल सात मिनीटं उशिरा आली.
"काल मी तुला कंपनीबद्दल बेसिक माहिती दिलीय. आजपासून तुझं खरं ट्रेनिंग सुरु होतंय. ही माझी असिस्टंट कोमल..."
आदित्यनं तिच्यावरुन नजर न हटवताच 'हॅलो' म्हटलं.
"हॅलो, नाईस टू मीट यू..." कोमलच्या आवाजानं तो भानावर आला आणि रुममध्ये मनीषा आणि त्याच्याशिवाय आणखीही कुणीतरी असल्याचं प्रथमच जाणवलं.
"तर कोमल तुझं पुढचं ट्रेनिंग पूर्ण करेल आणि तुला कोणतीही शंका असल्यास मला जरुर कॉन्टॅक्ट कर." असं म्हणत मनीषा त्याच्याकडं झुकली. "आय वुड लाईक टू हेल्प यू आउट.." असं त्याच्या कानात पुटपुटत आणि छद्मीपणे हसत कोमलकडं वळली. "कोमल, बॉसनी याचा वीकली रिपोर्ट मागितलाय, सो आय वुड लाईक यू टू गिव्ह मी डेली रिपोर्ट ऑफ हिज ट्रेनिंग."
कोमलनी 'येस मनीषा' म्हणेपर्यंत मनीषा रुमच्या बाहेर निघूनही गेली. आदित्यची नजर तिच्या मागं मागं जात असतानाच खांद्यावर कुणाचा तरी हात पडला. त्यानं चमकून बाजूला पाहीलं तर, कोमल त्याच्या खांद्यावर हात ठेवून तो पहात होता त्या दिशेनं पहात होती. आदित्यला थोडंसं ओशाळल्यागत झालं आणि तो मान खाली घालून उभा राहिला.
"आय नो, आय नो, यंग बॉय... इथं येणार्या प्रत्येकाचं असंच होतं!" कोमल हसत म्हणाली.
कोमल आदित्यपेक्षा सात-आठ वर्षांनी मोठी असेल; पण म्हणून तिने 'बॉय' वगैरे म्हणणं त्याला खटकलं. त्यानं थोड्याशा रागानंच तिला विचारलं, "असंच म्हणजे कसं?"
कोमल चेष्टेच्या सुरात म्हणाली, "असं म्हणजे कसं ते तुलाही चांगलं माहिती आहे आणि मलाही. आता तुला तुझ्या कामाबद्दल ट्रेनिंग हवं आहे की मनीषा बद्दल?"
तिनं असं पहिल्याच भेटीत छेडणं त्याला आवडलं नाही; पण इथली हीच पद्धत असेल असं समजून त्यानं विचारलं, "ट्रेनिंग सुरु करुयात?"
कोमलला त्याचा सूर कळाला असावा; कारण तिनं दिवसभरात पुन्हा मनीषाचा विषय काढला नाही. लंच ब्रेक मध्ये त्यानं मनीषाला शोधण्याचा प्रयत्न केला, पण ती तिच्या ग्रुपमध्ये होती, जिथं त्याचा प्रवेश इतका सहजसाध्य नव्हता. दुसरं कुणीच नसल्यानं तो कोमलसोबत जेवायला बसला. जेवताना ती त्याला बरेच प्रश्न विचारत होती, आणि तो नजर मनीषावर ठेऊन तिला त्रोटक उत्तरं देत होता.
पुढच्या आठवडाभरात आदित्यचं आणि मनीषाचं बोलणंच झालं नाही. पण ट्रेनिंगमध्ये आणि लंच टेबलवर कोमल आणि त्याची गट्टी जमू लागली. कोमल त्याला सर्व प्रकारे मदत करत होती आणि तिच्याशी नीट न वागल्याबद्दल त्याला स्वतःलाच वाईट वाटू लागलं.
दुसरा आठवडा संपेपर्यंत कोमल आणि आदित्यची चांगलीच मैत्री झाली. दोघांनी एकमेकांबद्दल खाजगी माहितीचीही बरीच देवाण-घेवाण केली. प्रथमदर्शनी कोमल आकर्षक दिसत नसली तरी तिच्यासोबत काही वेळ घालवल्यानंतर त्याला तिचं वेगळंच आकर्षण वाटू लागलं. तिला खूप गोष्टींची माहिती होती, तिच्या क्षेत्रात चांगला अनुभव होता, उत्साहानं कुठलीही गोष्ट सुरु करायची. तिच्या रंगामुळं आणि साध्या राहणीमुळं तिच्यामध्ये कुणाला 'अपील' वाटत नसावं. आणि तसंही मनीषाच्या मागं-पुढं करण्यातून त्यांना वेळच कुठं मिळणार?
त्या दिवशी कोमलनं स्वतःच मनीषाचा विषय काढला. वास्तविक, आदित्य कधीच तिच्याशी या विषयावर बोलला नव्हता; पण तिनंच त्याला विचारलं, "मनीषाबद्दल काय वाटतं तुला?"
तिच्या थेट प्रश्नानं तो जरा गडबडलाच. त्याला नक्की काय वाटत होतं ते कदाचित तिला कळतही असेल; पण तो नक्की काय सांगू शकत होता?. नाही म्हणायला त्यांची चांगली मैत्री जमली होती; पण इतकीही नाही की, तिला दिल खोल के सांगू शकेल, 'असं वाटतं, असं वाटतं, की मनीषाला असं गच्च मिठीत घेऊन तिच्या रसरशीत....' नुसत्या विचारानंच त्याला शरमल्यागत झालं आणि तो मान झुकवून गप्प उभा राहिला.
कोमल त्याच्यापेक्षा जास्तच बोल्ड होती. ती म्हणाली, "अरे लाजतोयस काय असा मुलीसारखा? सांग की, तिला असं गच्च मिठीत घेऊन एक मोठ्ठं किस घ्यावंसं वाटतं!"
आदित्य डोळे विस्फारून कोमलकडं बघतच राहिला. ती कितीही बोल्ड असली तरी, पंधरा दिवसांच्या परीचयामध्ये इतकं फ्री बोलणं, त्याला अपेक्षित नव्हतं.
"काय? नाही वाटत का असं?"
"अं... वाटतं..."
"अजून काय काय वाटतं?"
कोमलचा काय विचार आहे ते त्याला कळेचना. अचानक या विषयावर आणि तेही इतकं पुढचं बोलण्याची त्याची तयारी नव्हती. तो काहीच बोलत नाही हे पाहून ती पुढं सरकली. त्याची खुर्ची थोडी मागं सरकवून ती त्याच्या डेस्कवरच बसली. त्याचा घामेजलेला हात हातात घेऊन म्हणाली, "एका तरूण मुलीकडं नक्की कुठल्या आशेनं बघितलं जातं ते न कळण्याइतकी मठ्ठ नाहीये मी."
तिच्या हात हातात घेण्यानं त्याचा कॉन्फिडन्स वाढला खरा, पण तिच्या हसण्याचा अर्थ त्याला लावता येईना. अस्पष्ट आणि हलक्या आवाजात त्यानं विचारलं, "कुठल्या आशेनं?"
त्याचा हात हातामध्येच ठेऊन ती खळखळून हसली. तोही हळूहळू तिच्या हसण्यात सामील झाला. अचानक तिचं हसणं बंद झालं आणि तिनं त्याचा हात पुढं खेचला. काय होतंय हे कळायच्या आत, तो खुर्चीवरुन उठून कोमलच्या अंगावर झुकला, त्याचा हात तिच्या छातीवर आणि त्याचे ओठ तिच्या ओठांवर दाबले गेले. आपोआप त्याच्या हाताची ओंजळ करून त्यानं तिचा उजवा स्तन आवळला आणि त्याच्या ओठांशी एकरुप झालेल्या तिच्या ओठांतून अस्पष्टपणे 'आऽऽह' असा आवाज आला. दुसर्याच क्षणी तो त्याच्या खुर्चीवर फेकला गेला. सावरुन बसेपर्यंत त्याच्या मनात खूप विचार चमकून गेले. आपल्या हातून अक्षम्य चूक घडली, तीही आपल्या नवीन ऑफीसमध्ये! त्यानं अपराधी नजरेनं कोमलकडं पाहिलं. कोमल अजूनही डेस्कवर बसून पाय हलवत होती. आपली रसाळ जीभ ओठांवरुन परत परत फिरवत खट्याळपणे हसत होती.
"कोमल.." कोरड्या घशातून आवाज काढत आदित्य म्हणाला, "आय ऍम सॉरी...म्हणजे... मला कळालंच..."
त्याचं बोलणं मध्येच तोडत कोमल म्हणाली, "कळालंच नाही? कशाला फॉर्मॅलिटी करतोयस? आता सॉरी म्हणतोयस, थोड्या वेळानं थॅंक्सही म्हणशील. चांगलं वाटलं की नाही तेवढं सांग!"
"म्हणजे... वाटलं..." त्यानं खाली बघत म्हटलं.
"असंच करावंसं वाटतं ना मनीषासोबत?"
कोमल धक्क्यावर धक्के देत होती. तिच्या डोक्यात नक्की काय चाललंय तेच कळत नव्हतं.
"असा गडबडून जाऊ नकोस," डेस्कवरुन खाली उतरून तिनं शेजारची चेअर ओढली आणि त्याच्यासमोर बसली.
"असं का विचारतीयस तू?"
"ते महत्त्वाचं नाहीय," खुर्चीमध्ये मागं रेलत ती म्हणाली, "एक चॅलेंज घेणार का?"
"कसलं?"
"सांगेन. तुझ्याही फायद्याचंच आहे," गूढपणे हसत कोमल म्हणाली.
"सांग," तो मंतरल्यागत पुढं झुकून म्हणाला.
"तुला आत्तापर्यंत कळालंच असेल इथं काय चालतं ते."
इथं म्हणजे ऑफीसमध्ये हे पटकन त्याला कळलंच नाही. आणि कळाल्यावर ट्रेनिंग रुम, नवीन जॉब, बॉस, सगळं आठवायला लागलं.
"मी याच्या आधी खूप चांगल्या ठिकाणी काम केलंय. काही कारणास्तव मला जॉब सोडावा लागला आणि मी इथं जॉईन केलं. खूप काम केलं, खूप अपेक्षाही ठेवल्या; पण या मनीषामुळं...."
त्यानंतर बराच वेळ ती मनीषाबद्दल बोलत होती. कोमलच्या आर्थिक गरजांमुळं हा जॉब सोडून जाणं शक्य नव्हतं आणि या ऑफीसमध्ये मनीषाला वरचढ होणं मनीषाला खपणारं नव्हतं. कोमलच्या बोलण्यामध्ये असूया किंवा द्वेष नव्हता, तर खूप काम करुनही मनीषामुळं होणारी गळचेपी तिला अस्वस्थ करत होती. ऐकता ऐकता आदित्यनं तिचा हात हातात घेतला. मगाचच्या क्षणभरच्या जवळीकीमुळे त्याची भीड चेपली होती.
"...यावर सर्व बाजूंनी विचार केल्यावर माझ्या डोक्यात ही कल्पना आली. मनीषाला ऑफीसमध्ये धडा शिकवणं सोपं नाही; पण तिला ज्या गोष्टीचा सर्वाधिक गर्व आहे, त्या तिच्या रुपाचा, सौंदर्याचा तोरा मला उतरवायचा आहे."
"आणि त्यासाठी तुझा प्लॅन काय आहे?" कोमलच्या प्लॅनचा तिनं मगाशी म्हटलेल्या चॅलेंजचा आणि आपला नक्की काय संबंध येऊ शकतो यावर आदित्य विचार करु लागला.
"ऐक," आपली खुर्ची पुढं ओढत ती अजून जवळ आली, "तू हे चॅलेंज घ्यायचंस. मनीषावर तुझ्या प्रेमाचं जाळं टाकायचंस. तिच्या सौंदर्याचा, तारुण्याचा उपभोग घ्यायचास आणि ती पुरती गुरफटली की एकच धक्का देऊन तिचा माज कायमचा उतरवायचा."
आदित्य आ वासून कोमलकडं बघत राहिला. म्हणजे तिच्या खाजगी बदल्यासाठी ती त्याचा 'वापर' करणार होती.
"आणि मी हे सगळं का करायचं? आणि हे कसं शक्य आहे? तिच्याभोवती एवढेजण भिरभिरताना ती मला कशाला भीक घालेल?"
(क्रमशः)
Original writer - pranaykatha@gmail.com
ReplyDeleteOriginal location - http://pranaykatha.blogspot.com